Theatermaker Dieter Missiaen brengt troost naar Begraafpark Zuylen

Het persoonlijke verhaal achter KINTSUGI is pijnlijk. “Als kind heb ik al met rouw te maken gehad. Mijn moeder is jong overleden en mijn vader is niet meer in mijn leven. Dus dit is mijn kindje dat al lang ergens in mij broedde, een voorstelling over rouw.” 

KINTSUGI (Japans voor ‘we maken iets moois van iets wat gebroken is’) speelt zich af bij ADORE, de bijzondere buitenlocatie op Begraafpark Zuylen, waar een statige amberboom centraal staat, omringd door het interactieve kunstwerk Urban Wood Web. Voor Dieter is het nog zoeken naar de juiste toon. “Deze voorstelling is een try-out. Ik ‘try-out’ de hele zomer. En ik ben blij dat ik deze kans krijg.”

Intieme en serene setting

De intieme en serene setting op een begraafplaats ziet Dieter als een kans, zegt hij, niet als beperking. “We leven hier in een cultuur van sereniteit op een kerkhof. Het is een keer iets anders. Ik vind het mooi dat Zuylen dit wil doen. Ik creëer de voorstelling nu zoals wij voelen dat die gemaakt moet worden.”

Maar waarom zou je als theatermaker zo’n zwaar onderwerp kiezen? “We zijn al een kleine vijftien jaar bezig met verschillende creaties te maken, straattheater, circus. Het was ‘ons ding’ tonen. Maar de laatste jaren merk ik dat ik ook maatschappelijk wil raken, doordat ik ouder ben geworden en door het besef dat ik niet alleen iets wil tonen.”

Daarmee hangt een andere keuze voor speellocaties samen. “In een theater bereik je een beperkt publiek dat het kan betalen en dat leuk vindt. Ik wilde theater maken voor de openbare ruimte om het zo toegankelijk mogelijk te brengen en zoveel mogelijk mensen te bereiken.” Dat gaat zeker ook op voor zijn uitvoering bij Zuylen. “Rouw is van iedereen, iedereen krijgt ermee te maken.”

Luchtigheid als medicijn

Zijn werkwijze noemt Missiaen ‘poëtische clownerie’. Dat mag hij even uitleggen. “Bij het woord clown denken mensen al gauw aan een Pipo. Dat is het niet. Het is geen kwestie van een pruik opzetten. Ik gebruik humor om rouw op scène te brengen en toegankelijk te maken, zodanig dat het verteerbaar is. Het blijft daardoor niet op je maag liggen, maar ik vertel wél iets in deze voorstelling.”

Centraal staat een boodschap over het leven met verlies. “Het is nooit gedaan met rouw. De scherpe randjes gaan ervan af maar je draagt het altijd met je mee, en dat is oké. Ik bied daarom zeker ook troost. Uiteindelijk gaat het erom dat mensen zich na de voorstelling minder alleen voelen met hun verdriet.”

Hij hoopt op een breed publiek: jong en oud, ervaren en onervaren met verlies. Want experimenteren hoort bij zijn vak als straattheatermaker. “Ik ben altijd hoopvol. Ik denk: waarom zou het niet lukken. Ik speel veel in de openbare ruimte. Elke setting is altijd anders. Je weet nooit op voorhand hoe het gaat zijn. Een ander publiek, een andere setting, andere omstandigheden. Dat maakt het ook boeiend.” 

Wel heeft hij één voornaam doel voor ogen, voor elke voorstelling, ongeacht het publiek en de setting: “De pijn van verlies, in welke vorm dan ook, probeer ik wat meer toegankelijk te maken.”

De toegang is gratis, reserveren kan via adorebreda.nl.